O axuste sen incentivos chámase máis recesión - José Luis Gómez

José Luis Gómez

Inmerso nun aluvión de críticas, nos medios e nas redes sociais, pola súa política de axustes, o presidente Rajoy decidiu comparecer ante os xornalistas, pouco antes de saír cara a Galicia para relaxarse un pouco. Sen as reformas, intervirían España, dixera o xefe do Goberno en xuño, o día que arrincaba o Mundial, cando evitou falar de rescate, a diferenza da prensa internacional. Pero poucas semanas despois o rescate volve estar encima da súa mesa. Distinto dos de Grecia, Portugal e Irlanda, pero rescate ao fin. A razón non é outra que os problemas de España para financiarse no mercado a un tipo de interese razoable, que a súa economía poida pagar. En definitiva, España como país rescatado deberá demostrar que cumpre a machada a política fiscal que se lle aconsella' desde Bruxelas e que polo menos nas súas grandes liñas parece resumirse neses 102.000 millóns de axuste programado de aquí a 2014. Se Rajoy fai os deberes ao gusto de Merkel -prognostícase en La Región-, Draghi abrirá a billa do diñeiro, como xa parecen estar descontando os mercados. Pola contra, habería que ir pensado en saír do euro, algo que case ninguén quere en España.

Rajoy arrincou ben na súa conferencia de prensa do venres, ata foi didáctico e claro; enredouse a metade de camiño, poida que en parte á mantenta; na quenda de preguntas mareou a perdiz, para recoñecer ao seu xeito que haberá un segundo rescate, e finalmente foise sen comentar unha palabra do plan de axuste dos 102.000 millóns ata 2014, o cal cando menos resulta sorprendente.

Cen mil millóns é o 10% do PIB, unha cifra que require non só unha conferencia de prensa, senón varias conferencias de presidentes, se é que o Goberno pretende realmente sacar adiante semellante proposta de aforro. Só, sen as autonomías, tampouco podería conseguilo, e menos aínda cun equipo de goberno que empeza a estar 'tocado'. Pero vaiamos por partes, partindo en grao sumo inmediato. Todo parece indicar que haberá un segundo rescate, á espera de coñecerse as condicións do BCE, e que só as pensións parecen estar a salvo do que poida pasar, que en calquera caso será grave. Todo o demais queda a expensas das esixencias de Bruxelas, que en pronunciamientos anteriores si deslizara o seu interese por alargar a idade de xubilación, unha cuestión que non debe pasar inadvertida, como informou El País. Por iso o Goberno prometeu a Bruxelas elevar a idade efectiva de xubilación e encargou a Facenda que endureza as prexubilacións.

As condicións sobre o probable segundo rescate estarán en función da credibilidade que Bruxelas e o BCE lle outorguen ao plan do orzamento bienal. E, de entrada, o plan non parece consistente, por falta de realismo e de concreción. Un botón de mostra: hai unha partida -nada menos que de case 20.000 millóns- que é tan xenérica como dicir que haberá unha reestruturación completa do sector público autonómico, que se irá deixando notar con maior intensidade en 2013 e 2014. Tamén custa crer a proxección do crecemento previsto para 2014, tras recesións tan profundas en 2012 e 2013, pero é verdade que iso dependerá precisamente de como se fagan axustes e, sobre todo, das súas políticas de acompañamento -léase incentivos-, das que nada se sabe. O que si se ve é que é tanto o que se pretende recortar e tan pouco o que se vai a ingresar, debido á recesión, que a redución do déficit seguirá facéndose durante anos a costa do Estado do benestar.